Ветер вдруг в окно ударил. Подхватил порывом смелым
Все страницы. Пусть уносит! Жажду музыки старинной!
Вижу – ты идешь по саду, мелким шагом, в платье белом.
За тобою – сарабанды, соловьи и тамбурины.
Где поставить канделябры? Где повесить гобелены?
У пастушек – роз корзины. Обойдемся без паркета!
Васильки толпой стремятся из вазонов, как из плена,
А луна пусть будет люстрой – вот и зал для менуэта.
Лучше ночи этой дивной для концерта нет момента!
Музыканты-невидимки взяли в руки инструменты,
Скрипки, флейты и гобои над ночной запели тишью,
Говорят с одной тобою – их еще никто не слышит...
Все готово. Дымкой скрытый, мир подлунный ждет чего-то.
Меж ночных теней размытых все аккорды есть и ноты.
Но не вижу силуэта – там, над книжкою, в молчаньи.
Мы одни лишь до рассвета ночи слушаем звучанье...
Слышишь – над теченьем сонным шепчется Нарцисс влюбленный,
Погоди, пока утихнет шелест листьев утомленный.
Кто промчался по поляне? Фавн скользнул с надменным смехом.
Подожди, пока уйдет он, оставаясь только эхом...
Вот акация, роняя свой цветок, засеребрилась -
То Венера, притомившись, сном серебряным забылась.
В этом облаке душистом – что ты вспомнишь, что - оставишь,
У акации, притихшей над слоновой костью клавиш?
Знаешь ты, когда проходишь лунным садом, мягким лугом -
Числа нам несешь и грезы, примиряя их друг с другом.
Всем завесам – расступаться, и оковы все спадают,
Если только эти пальцы ни на миг не опоздают.
Встал вокруг тебя Акрополь тополиной колоннадой,
И гармония Вселенной твоему открылась взгляду.
Нимфы косы распустили, в лодке с музыкой прекрасной,
Мраморное совершенство - лишь тебе одной опасно.
Как Цецилия, склонилась ты в своей глубокой вере.
О пути лазурном знаешь, к чарам злым открывшем двери.
Рушатся Каррары скалы, сотни искр летят победно,
А рука уже ласкает Галатеи локон бледный.
Сколько же противоречий эта музыка сплетает!
Вот – обыденность, а после – в вечность звуки улетают...
Вместе лавр несу и розу, тропкой, что касались боги,
Где по клавишам тихонько бродят их босые ноги.
Сном пускай глубоким станет высь, где мысль парила с блеском.
Пусть в ручей холодный канет - лишь весло разбудит плеском.
Средь камней пусть будет камнем, там, на дне заледенелом.
И воспрянет под руками, как Офелия, вся в белом.
То высокий звук, то низкий – два зерна упали в землю.
Урожай ты собираешь – расцвели цветы и внемлют.
И горит звезда все выше в чистом небе темно-синем.
Ты, счастливая, играешь в эту ночь на клавесине...
Sarabanda dla Wandy Landowskiej
Nagle w okno wiatr uderzył. Białe kartki poleciały.
Niechaj lecą! Nie chcę pisać! Nie chcę wierszy! Chcę muzyki!
Idziesz, widzę, śród ogrodu drobnym kroczkiem, w sukni białej.
A za tobą tamburyna, sarabandy i słowiki.
Gdzież tu wieszać gobeliny? Gdzie postawić kandelabry?
Dla pasterek z laseczkami, z róż koszyczkiem, brak parkietu.
Jak żyrandol księźyc świeci, a w wazonach polne chabry.
Tu jest miejsce, na murawie, dla twojego menuetu.
Kiedy taka noc nadchodzi, to już koncert rozpoczęty.
Niewidzialni chłopcy młodzi cicho stroją instrumenty.
Jeszcze nikt z nas nic nie słyszy, lecz na pewno ucho twoje
Rozpoznaje w nocnej ciszy skrzypce, flety i oboje.
Wszystko już jest w tej przestrzeni księżycową mgłą zasnutej.
Już jest wszystko wśród tych cieni: każdy akord, wszystkie nuty.
Lecz nikt tego nad nutami, nad książkami nie wyślęczy.
Musim dobrze słuchać sami owej nocy, kiedy dźwięczy.
Teraz słuchaj jak z strumieniem szepce Narcyz zakochany,
Jeszcze czekaj by na brzozach mogły liście poucichać,
Aby przebiegł przez polan? zapóźniony faun butany,
Zagrasz wtedy gdy już tylko jego echo będzie słychać.
Patrz! Na wieko klawccynu srebrny kwiat akacja strąca:
Śpi w śnie srebrnym pogrążona, rozmarzona Wenus drżąca.
Co się tobie przypomina pod tych kwiatów wonną chmurą,
Gdy akacja się nagina nad kościaną klawiaturą?
Ty już czujesz, gdy przechodzisz trawą miękką, alejami.
Ze pogodzisz swoją ręką wszystkie liczby z twymi snami.
Ich zasłona się rozchyli, z łona szarfy się rozluźnią;
Jeśli tylko ani chwili twoje palce się nie spóźnią.
Jak wśród greckich Akropoli, pod topoli kolumnadą
Przystanęłaś uśmiechnięta, bo już jasno widzisz całość,
Rozpuszczają nimfy włosy i w muzyczną łódź się kładą,
I już tylko ci zagraża marmurowa doskonałość.
Ale na to schylasz głowę jak Cecylia, kiedy klęka,
Bo znasz rzeczy lazurowe, co odczynia złe uroki,
I Carrary złom nieczuły w tysiąc dźwięcznych iskier pęka,
I już pieści twoja ręka Galatei złote loki.
Cóż jest sprzeczne - kiedy wszystko w tej muzyce się pomieści
Razem, razem rzeczy wieczne obok zdarzeń zwykłej treści.
Razem niosą laur i róże, w znikłych bogiń dążąc tropy,
I po białej klawiaturze lekko biją bose stopy.
Niechaj teraz w sen się zmienia to, do czego myśl się wzniosła.
Niechaj ginie wśród strumienia, ponad którym pluszcza wiosła,
Niech zanurzy się w głębinie, niech zaplecze wśród grążeli,
A spod ręki twej wypłynie jak Ofelia cała w bieli.
Wyżej, niżej nuty przędziesz, rzucasz ziarno w dwa rabaty
I plon zaraz wydobędziesz, bo od razu kwitną kwiaty.
Ze mgieł niebo się odkrywa, coraz wyżej gwiazda płynie,
Gdy, samotna i szczęśliwa, nocą grasz na klawecynie.