Помніцца, улетку паутру
Пакідалі горад наш сталічны.
Торбачку задзвінуў за спіну,
Уязджалі першай электрычкай.
Доўга прабіралісь па ляску,
Па сцяжынцы вузкай, незнаёмай.
Былі чутны рэдкія ку-ку
Ды з вустоў ляцелі нашых словы..
Сонейка сядзела за ляском,
Спаў яшче аўражак пад туманам,
Вёсачка з'явілась за гарбком,
З печарычным лугам ці палянай.
Бегалі мы дружна па траве,
Радужна з расінкамі гулялі.
А калі грыбы сабралі все
Кошычак узроўнівся з краямі.
Потым, нас пазвала ў стары дом
Адзінокая, чужая мама,
Напаўняла крынку малаком
Частавала пухлымі блінцамі...
І, пакуль, мы прыбіралі стол,
Сагравалі рукі, грэлі душы,
Сабірала яблыкоў ў прыпол
І трасла для нас старую грушу...
Мы вярталісь хуценька ляском!
Паспяшалі, сэрца білась гулка...
Праляцеў наш поезд з вецярком!
Дык, зато кувала нам зязюлька.