Я родную мову не шмат вывучала,
я родную мову пазнаць не паспела… –
на іншай ў дзяцінстве гаворка гучала,
а родная, нібы дзяўчына, нясмела
ўздымала свае таямнічыя вочы,
і позірк іх быў такі сумны і дужы…
А вусны яе зіхацелі, як ружы,
пялёсткі якіх распусціліся ўночы…
Яна непрыкметна, зусім не для гандлю,
сваёй прыгажосцю не ўсіх надзяляла,
а тых, хто не мог падыйсці к ёй з пагардай,
хто песні спяваў і было яму мала
тых гукаў чароўных, тых вобразаў дзіўных,
тых песень і казак, што наша Радзіма
стагоддзямі песціла і берагла…
Чаму ж захацелі чужога дабра,
Калі свае зоркі для нас зіхацелі?..
Пытанне ўзнікае: ці ж мы захацелі? –
камусці яна не прыйшлась да двара…
Да мовы сваёй нам вяртацца пара…
5.7.1990 г., 16.8.1999 г.