Ты мне даруй, каханы мой, даруй
За гэтую вясновую сустрэчу,
За тое, што кладу табе на плечы
Свой цяжкi лёс, свой боль – даруй.
Шануй мяне, каханы мой, шануй,
Я ахiну цябе крылом пяшчоты,
Загаражду ад крыўды i самоты,
Адно не здрадзь... I мой давер шануй.
Кахай мяне, адзiны мой, кахай
За тое, што паверыла ў каханне,
Што ў кожным слове да цябе – прызнанне,
За тое, што кахаю я, кахай.
1985 год.
© Ольга Ролич /Брестчанка/
Публикация в сборнике "Дзень Паэзii", 1988 г. /Минск/.
Прекрасный перевод В.Репина http://www.stihi.ru/2006/03/07-1428
.