Калi з'яўлюся, вочы апусцiўшы,
Прабач мне... i нiчога не пытай.
Я паспрабую, у душы змясцiўшы,
Твой зразумець i смутак, i адчай.
Не будзе свята! -- я ужо не тая...
Таму, вiдаць, нам не хапае слоў…
Даруй iзноў. Мяне твой боль кранае
I спачувае сестрына любоў.
© Ольга Ролич /Брестчанка/, 2007
Публикация в "З" 18.10.2007 г.