Мир, разом будто розами украшен,
Зачаровал и тронул красотою,
Разволновав, коснулся днем вчерашним,
Таинственным дыханием покоя.
И, нежностью мои окутав плечи,
Сверкнул янтарным отблеском желаний –
И вдруг каким-то сумасшедшим смерчем
На росстани швырнул воспоминаний.
Растеряна, не в силах разгадать:
Зачем мои опять ослабли путы?
К чему покорной пленницы пытать
Души печаль волненьем новой смуты?
Нiбыта свет у ружы апрануўся,
Зачараваў кранальным красаваннем,
Захваляваў, мiнулым дакрануўся
I таямнiчым захапiў дыханнем.
Пяшчотнасцю мае акутаў плечы,
Заззяў бурштынавымi пырскамi жадання...
I звар’яцеў – вiхораю пустэчы
Адкiнуўшы мяне на скрыжаванне.
Збянтэжана. Не ў сiлах разгадаць:
Навошта зноў мае аслаблi путы?
I як гэта наважыў ён таптаць
Пакорнага палоннага пакуты?
1995 г.