Сівая зіма зямлю абдымае,
Колерам белым фарбуе дамы.
Змяняе галота зялёныя далі,
Галодныя свішчуць вятры.
Зкованы рэчкі няпыныя хвалі.
Пад тоўшчай змерзлай вады,
Нябачна: мяжы, пачатку і краю-
Гэтай паўнюткай, магутнай шашы.
Дзе плыло сонца па хвалях,
Купаўся месяц у начы,
Самотна шапталі рослыя травы,
Зазывалі ў казку вятры.
Цяпер завывае мяцеліца ліха,
Рычыць завіруха подыхам услед.
Чакаюць вясны, маленькія людзі.
Верыце!- Прыйдзе, яна да дзвярэй.