Даўным-даўно ў княстве Мроя,
Тым, куды так цяжка трапіць
І патрапіўшы ў якое
Немагчыма не застацца.
Тым, якое між аблокоў,
Над замлёю ў вышыні,
Тым самотным і лагодным-
Княстве мары без мяжы.
Па дарозе ехаў возік,
Сталы дзед ім кіраваў.
Неспяшаўся сення конік,
Бо ніхто яго не гнаў.
Неўзабаве, стаў ён колам.
Дзед прачнуўся тут ураз,
Паглядзеў навокал вокам,
Заўважыў нейкі бляск.
Злез ён з возу асцярожна,
Стаў рукой у траве вадзіць.
Засмяяўся, бо гадзіннік,
Нейкі дурань тут згубіў.
Незвычыйным быў, чароўным,
Той гадзіннік залаты,
І дзядочак, ненарочне,
Пачаў стэлкі навадзіць.
Тут прастора ураз змянілась.
Знікла ўсё...
І тут маланка!-
Новы свет адчыніўся.
І кудысьці знікла поле,
Болей лес не гаманіць,
Некуды бягуць карэты
Якіх нікому не спыніць.
І канца небачна гулу,
Які робіць гэта хваля,
А на небе чорна хмара,
Сонца крыўдзіць, зямлю смаліць.
Людзі ўсе сядзяць па хатах
Незвычайнай вышыні.
Не з дрэва і не з цэглы-
Шклом блішчаць нямы муры.
Цяжка дыхаць, сэрца плача,
Звар'яцеў дзядок стары,
Зціснуў ён рукой гадзінік
І аб цэглу раздушыў.
Зноў імклівая маланка...
Свет пакорліва змяніўся.
Слёзы вочы захапілі...
Дзеду бачыў - родныя мясціны.
Больш не трэба яму скарбаў,
Багацейшых, тых дамоў,
Бо ён ведае, что родны-
Лепшы кут з усіх кутоў!
P.S. "Мой родны кут, як ты мне мілы..." - магчыма гэтыя словы ён пасля сказаў.