Шекспир. Сонет 66

Илья Липес
                СОНЕТ 66

Я смерть зову: мне больно, я устал
Повсюду видеть мужество в нужде,
И сытого ничтожества оскал,
И все надежды в давящей узде,
И славу, возданную подлецам,
И девственность, толкаемую в блуд,
И правду, обречённую на срам,
И перед властью лебезящий суд,
И безъязыких муз у ног цензуры,
И наставленья глупости – уму,
И простоту с тавром наивной дуры,
И вакханалью зла, как пир в чуму…
        Невмоготу…  Зову я смерть скорбя,
        Но как, скажи, покинуть мне тебя?!

                SONNET 66

Tir’d with all these, for restful death I cry,-
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm’d in jollity,
And purest faith unhappy forsworn,
And gilded honour shamefully misplac’d,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgrac’d,
And strength by limping sway disabled,
And art made tongue-tied by authority,
And folly (doctor-like) controlling skill,
And simple truth miscall’d simplicity,
And captive good attending captain ill:
Tir’d with all these, from these would I be gone,
Save that, to die, I leave my love alone.