Да закінутай вёсачкі, Богам забытай,
Дзе дзіцячага смеху нідзе не пачуць,
Дзе ўжо крамы няма, ганак школы разбіты,
Я, ў дарозе стаміўшыся, мусіў звярнуць.
Тут калісьці жылі, і даволі багата,
Грамадой працавалі на шчодрай зямлі,
Але вось ужо ўсе закалочаны хаты
І палі пустазеллем ужо зараслі.
Маладзенькія ў горад даўно паўцякалі
Дыскатэкаў і лёгкага хлеба шукаць,
А старых год за годам усіх пахавалі –
І руку ўжо нікому няма тут падаць.
Акрамя трох бабулек ды дзеда старога
Тут ніхто не адчыніць скрыпучых дзвярэй.
На ўсю вёску адна засталася карова
Ды з дзесятак які захудалых курэй.
Іх усіх сцеражэ небрахлівая шаўка,
Што не кінула вёску і гэтых старых,
Чый сусвет – тэлевізар ды скарб аўталаўкі,
Што калі-нікалі прыязджае да іх.
Але, што ім купляць? Толькі хлеба ды солі,
Ды запалак, ды, можа, крыху танных круп
Дзе тых грошаў набраць, каб прыдбаць нешта болей?
Ім ячкі – прысмакі, ды рэдзенькі суп.
Ім бы сілы знайсці, каб дабрацца да печы
І ў спякоту няшчадную трохі паспаць.
Ім бы, гэтым старым, у цянечку прылегчы,
А яны пачалі ўсе мяне частаваць!
Але ў сэрцы зрабілася горка і смутна
І заскрыбліся кошкі чамусьці ў душы.
Я папіў малачка, нібы сын які блудны,
І цішком пацягнуўся ізноў да шашы.
Колькі ж гэтакіх вёсачак з картаў сціраюць!
Іх знішчаюць і дзеянні нашы, і час…
Але зрэдку у снах вёскі зноў ажываюць,
Каб, нібыта матулі, маліцца за нас.
18.03.2010