Патрабуе сэрца шмат чаго знянацку...
Каханне для яго, як для дзіцяці цацка,
Гульня звычайная, ў шчасце і ня шчасце,
Было яно, ці будзе ў сэрцы адклікацца!
Твае далоні абдымаюць, быццам, неба,
Увесь сусвет, здаецца, толькі для цябе,
Улад кладуцца думкі на лісце паперы,
Бо не даюць спакою, ціснуць ў галаве...
І тут прыходзіць час цьвярозых думаў,
І іх кіпятак, ільецца на цябе,
Не хочаш, ты, прачнуцца ад спакусы,
Паспрабаваўшы "шчасце" ў сваёй красе!
Выкінуць марыш ўсе з галавы
Сцерці, запамятаць і не ўспамінаць,
Толькі напісаны некаль лісты,
Як ты не хочаш, ані згараць!
Змірыцца, так хочацца са сваёй доляй,
Знікнуць ад вочаў тых, што завуць,
Кожную кропку на тваіх далонях,
На стужцы жыцця адчарціць новы пуць...