Нічога нікому не кінуў,
Нікому двух слоў не сказаў…
Чыгунка — мелодыя гімну,
Расстання жыццёвы вакзал.
Імчыцца насустрач дарога,
Рэжа лёс, як нажом, па жывым,
Як вужака ўпазае трывога,
І злятае з душы херувім.
Непрыветныя водбліскі станцый,
Разнервованы грукат калёс —
Не чакалі мы гэтак растацца —
Хай вязе ў невядомае лёс!
Першы раз я адзін на дарозе,
Між людзей першы раз я адзін,
Нават позірк старонні марозіць,
Хоць зусім на людзей не глядзі.
Але ступіць з перона звычайны,
Выпадковы начны пасажыр:
— Што ж ты так захліпнуўся адчаем?
Ну, браток, не маўчы, раскажы?
Усяго спадарожнік, не болей
І прыкмеціў вачэй неутул,
Паглядзіць спачувальна і з болем
Запытае: “Куды ж ты, адкуль?” —
І тады да маёй адзіноты
Мнагалюддзе прысядзе яго —
Рассмяецца, суцешыць, а потым —
Стане райскім куточкам вагон.