Станислав Балиньски. Монумент

Лев Бондаревский
Stanislaw Balinski (1899 – 1984)

Monument
Marii z Miciskich Liebhardtowej



В саду моих кумиров разорённом
Следы былых строений скрыли травы,
Поёт печаль холодным баритоном
Над запустеньем о руинах славы

Следы былых строений скрыли травы,
Но всё поют деревья ночью поздней
Над запустеньем о руинах славы,
Что словом взнесена к высотам звёздным.

Но всё поют деревья ночью поздней,
Цвета берут с палитры самоцветной,
Что словом взнесена к высотам звёздным.
Восходит над землёй  спектакль балетный.

Цвета беру с палитры самоцветной,
Даю  туманам роли, небу темы.
Восходит над землёй спектакль балетный,
К которому в мечтах стремимся все мы.

Дарю туманам роли, небу темы
Ветрам дам  вид летучего фрегата,
К которому в мечтах стремимся все мы
Меж бездной неба  и пустыней сада.

Ветрам дам  вид летучего фрегата.
Прощай же, сад! Пускай он улетает
Меж бездной неба и пустыней сада.
Но занавес опущен. Сон мой тает.

Лети! В саду кумиров разорённом
Следы былых строений скрыли травы,
Поёт печаль холодным баритоном
Над запустеньем о руинах славы.

***

W  ogrodzie  moich  mistrzow  potrzaskano  drzewa,
Rozszarpano  domostwa,  zaciemniono  stawy,
Nad  pustym  brzegiem  smutek  barytonem  spiewa
Zimna arie  klasyczna  o  ruinach  slawy.

Rozszarpano  domostwa,  zaciemniono  stawy,
Ale  struny  drzew  zyja  i  graja  nocami 
Zimna  arie  klasyczna  o  ruinach  s;awy,
Uniesionych  przez  slowa  i  miedzy  gwiazdami.

Ale  struny  drzew  ;yja  i  graja  nocami,
Koloru  dobywajac  z  fosforycznych  palet,
Uniesionych  przez  slowa  i  miedzy  gwiazdami:
I  tak  nad  ziemia  wschodzi  historyczny  balet.

Koloru  dobywajac  z  historycznych  palet,
Pisze  do  mgiel  scenariusz,  niebu  daje  rymy  –
I  tak  nad  ziemia  wschodzi  historyczny  balet,
Ktory  chcemy  dosiegn;c,  za  ktorym  gonimy.

Pisze  do  mgiel  scenariusz,  niebu  daje  rymy
Wiatrom  nadaje  kontur  lotnego  okretu,
Ktory  chcemy  dosiegn;c,  za  ktorym  gonimy 
Miedzy  pustka  ogrodu  a  glebi;  odmetu.

Wiatrom  nadaje  kontur  lotnego  okretu,
Niech  plynie!...  Potrzaskane  zegnajcie  mi  drzewa!
Miedzy  pustka  ogrodu,  a  glebia  odmetu
Czas  zapuszcza  kurtyne.  Moj  sen  j;  rozwiewa.

Niech  plynie!...  Potrzaskane  zegnajcie  mi drzewa!
Rozszarpane  domostwa,  zaciemnione  stawy.
Nad  pustym  brzegiem  smutek  barytonem  spiewa
Zimna  arie  klasyczna  o  ruinach  slawy.