Не скажу, што адна прыгажосць,
Заліла маё сэрца, затуманіла вочы
Хоць, канечне, яна, есць аснова з асноў,
Для любой натуры жаночай
Я бы мог гаварыць, пра твае валасы
І пра вецер, што іх разьвівае
Часамі глядзець у вочы твае
З чысцынею слязы, што па твары сцякае
Я бы мог гаварыць, гаварыць, гаварыць…
Паступова, убіўся б ў багну
Што цябе, я, заўседы буду любіць!
А ці любіш мяне, не шматзначна…
Быў бы ценем тваім… за табою сцяной,
У студзеную зіму сагрэў бы
І душыся бы ядам, гэтай хлусней,
Што мне без цябе значна лепей…
У пустэчу крычу “Не магу без цябе!
Маё сэрца нажаль закахана,
Зазірні ж, калі ласка, ў вочы мае,
Бо табе яны толькі адданы…