Люблю не менш - ды меней дэманструю,
Хаця пачуцці сталі ‘шчэ мацней;
Але нашто любоў сваю святую
Нібы тавар, праносіць між людзей?
Вясну кахання песняй салаўінай
Я з Філамелай разам апяваў,
Ды ўслед за ёй жалейку сваю кінуў,
Калі прышла пара сталення траў.
І не таму, што летам не прыемна
Ліць серэнады страсныя ўначы, -
А бо даступнасць квецені багемнай
Дае магчымасць одам адпачыць.
Таму язык трымаю ад сугуччаў,
Каб спеў любві табе не надакучыў.
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru
W. Shakespeare, Sonet 102
My love is strengthen'd, though more weak in seeming;
I love not less, though less the show appear:
That love is merchandized whose rich esteeming
The owner's tongue doth publish every where.
Our love was new and then but in the spring
When I was wont to greet it with my lays,
As Philomel in summer's front doth sing
And stops her pipe in growth of riper days:
Not that the summer is less pleasant now
Than when her mournful hymns did hush the night,
But that wild music burthens every bough
And sweets grown common lose their dear delight.
Therefore like her I sometime hold my tongue,
Because I would not dull you with my song.