Зваліліся дзве жабкі ўнутр шклянкі
З густой, налітай толькі што смятанкай.
Мо гэтак паслізнуліся на глебе,
Ці нешта ім прымроілася ў небе,
Але згубілі раптам раўнавагу
І разам у смятанкавую багну
Зляцелі, бы падстрэленыя птахі,
І ластамі зашлэпалі ад жаху.
Абедзве павылуплівалі вочкі:
“Ратуйце! Тут няма ні астравочка!
Не выскачыць! Не выбрацца ніколі,
Каб вонку атрымаць былую волю!”
Адна рашыла не супраціўляцца
І лёсу свайму горкаму аддацца:
Злажыла на грудзях пакорна лапкі –
І больш ніхто не бачыў тую жабку.
Другая ж захацела пазмагацца,
Са смерцю відавочнай паспрачацца:
Загойсала, забілася ў смятане
З надзеяй: а мо гэтак лёс падмане.
Яшчэ й усмешка сонейка не згасла,
Як жабка атрымала... востраў масла.
Але прыдбала новую гароту:
Хтось вынуў патанулую істоту,
Дастаў другую – тую, што не ўвязла,
Прадаў на рынку свежанькае масла,
І кінуў пераможцу-жабку … ў шклянку
З густой, налітай толькі што смятанкай.
14.11.2011
Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru