Я больш не сумую, мая адзінота,
Даўно ўжо стала, сяброўкай маёй
Ніколі не стану, я, верыць у Бога,
Бо я не пачуў яго ветлівых слоў…
Больш сэрца не рвецца з грудзей на прастору,
Павольна ганяе па венам крывю,
Нібы састалелай, я бачу душою…
Прастору навокал, Радзіму-зямлю!
Завіс у паветры на нітацты часу
І бачу люстэрка я прад сабой
Чаму я застаўся с табою сам насам
Хлопчык зялены, маленькі анёл…