Eirigh suas a Stoirin Милая, вставай

Алексей Папонов
Милая, вставай, не на ногах коли ты,
дверь отворяй и меня в дом впусти.
Для хозяйки бутылку припасти я не прочь:
не откажешь мне, надеюсь, повидать твою дочь.

С девушкой прощался, уходил я с трудом,
обернулся назад, на избранницы дом.
Слёзы потоком на землю лились
и тоскливые вздохи тысячами неслись.

Средь долины печальной, сокрытой в тени
за неделей неделю провожу свои дни.
Ухожу ль, остаюсь я ль — всё до вечера ждать...
Но никто не придёт уже моё сердце забрать.

Впервые влюблён я — Молли, прочь не гони,
не бросай, не забудь меня, небеса не гневи.
Меж подруг, как жемчужину, тебя узнаю.
Не солгу я: в целом свете лишь тебя я люблю.


Éirigh suas a Stóirín mura bfhuil tú do shuí
Foscail a’ doras agus lig mise ‘un tí
Ta buidéal in aice bhéarfas deoch do mhnaoi an tí
A’s tá súil ‘gam nach ndiúltuigheann tú mé fa do níon

Nuair a éirighim amach ar maidin agus dearcaim uaim siar
Is dearcaim ar a’bhaile ud a bhfuil agam le ghabhail ann
Tuiteann na deóra na sróite liom sios
agus gníomh se mile osna a tá cosúil le cumhaidh

I ngleanntain na coilleadh uaigní is lag brónach a bim
ó Dhomnach go Domhnach ‘s mé ag cathamh mo shaol
‘mé feitheamh gach trathnóna ce shiúlúil ‘n ród no cé thiocfadh ‘n tí
‘S gan duine ar an domhan mhór a thiocfadh ‘s thógfadh mo chroí

A Mháilí a chéadsearc na tréig thusa mé go brách
Nach bhfuil mé do dhiaidh gach aon lá fa mhalaidh na n-ard
is tú creithneach ar mhná éireann is tú an péarla ‘tá doiligh ‘fháil
is dar mhoinne mo bhéil ní bréag é go bhfuil mé leatsa i ngrá