Я не пісаў табе радкоў кахання,
Калі душа мая ірвалась да цябе…
Маё жыццё мне лёс накавала
У адзіноты путах дні пражыць усе
Калі ўзапраўду, я ваўком застаўся,
І буду жыць так у сваей турме,
Датуль калі маё апошняе світанне,
Усе сілы у сабе не праглыне…
Але ж цяпер, пазбаўлены надзеі,
Дашчэнту вынішчаны ў роздумах душой,
Я прэч зыйду з вачэй тваіх, так лепей,
Чым зацянуць цябе у багну за сабой!
Калісь успомнішь ты маю усмешку…
Яна цябе сагрэе ў час ліхі,
Хачу быць успамінам тваім лепшым,
А не хваробай, што пазбаўляе сіл…