Уолт Уитмен

Марти Тамия
Из колыбели, раскачивающейся бесконечно,
Из горла птицы смеющейся, музыкальной нитью обкручивающей - полночным
сиянием,
По белым пескам, сквозь равнины,
Взволнованный ребенок бежит один, босиком,
Сосредоточенно углубляясь в переплетения снов и отблесков, уходя от теней, словно
живых,
Сломанных теней, играющих в лунном безмолвии,
Удаляясь полусонно от малиновых кустарников,
Удаляясь от воспоминаний о птице той, что пела для меня,
От твоих грустных воспоминаний, брат,
От подъемов и падений, которые я слышал,
От желтой ледяной луны, так поздно взошедшей лицом в слезы,
От звуков первых желаний среди дождя,
От тысячи ответов моему сердцу,
От сонма слов, разбуженных в нем - слов несравненных, -
Да, вот они снова со мной, становятся мной.
И я, рожденный здесь, где все так быстротечно,
Хоть уже мужчина, но в этих слезах - ребенок,
Падаю на песок, встречаю волны,
Восклицаю в любви и боли о будущем и прошлом, всегда один,
Обгоняю воспомина

***
Хаддаза техкачу аганан чуьра,
Доьлучу х1озанан кийрара, иллийнан тайнах хьаьрчина- буьйсанан юккъара нур,
Къайчу г1амарлахь, аренаьх чекхдуьлуш,
Синтем боцу бер юьду цхьаъ ша, берзина когашца,
Къорге вуьссуш дуьцинчу г1енашка, серлонашка, д1а оьхуш дитина 1индаг1аш,
дийна долуш санна,
Каьгдина 1индагаш, ловзучехь баттана татадацарехь,
Сама валале гена вуьйлуш ц1азамийн кондаргех,
Гена вуьйлуш сайна илли лекхначу хьозанан дагалецамех,
Хьан г1ийлачу дагалецамех, сан ваша,
Г1аттарах, вожарах, сайна хезначу,
Шийлачу можачу баттах, сел т1аьхьа б1аьрхишчохь юьхь г1аьттинчу,
Дог1ана юкъехь дуьххьарлерачу лаамийн татанех,
Эзарнаш сайн деган жоьпех,
Хазачу дешнех, цу чохь самадевлачу- исбаьхьчу дешнех,-
Х1аъ, уьш юха а соьца ду, со царех хуьлуш.
Со а, дуьненчу ваьлла кхузахь, сел сиха моссо хьума д1адовчехь,
Вокха велахь а, амма цу б1аьрхишца- бер,
Г1амарт1е вужий, тулг1и лоьцуш,
Безамца, лазамца уьйъуш хиллариг а хиндерг а, даимна цхьалха,
Сайн дагалецамел хьалха а вуьлуш.