Ці той спявак, звярнуўшыся да Бога,
Прытулак просіць на сваёй зямлі,
Калі свае сардэчныя хваробы,
Кладзе ў вершаў шпаркія радкі?
Ці ён юнак, атручаны каханем?
Не можа зразумець, што гэта не яно!
Адчуўшы ветлівай усмешкі прывітанне,
Ідзе на грэх, каб заглушыць яго...
Але ж і тая, што колісь пакахала,
Не спыніць плачу на яго труне,
Хоць сэрца юнака і іншай даравана
Боль праз жыццё у думках зберажэ....