Уладзімір Набокаў
Што трэба сэрцайку майму,
Каб быць шчаслівым? Так нямнога.
Люблю жывёл, расліны, Бога,
І сонца ўдзень, і ўноч імглу.
І на парозе небыцця
Скажу: не помню бед і жахаў.
Спяваў я. А калі і плакаў –
У захапленні ад жыцця.
Владимир Набоков
Что нужно сердцу моему,
Чтоб быть счастливым? Так немного…
Люблю зверей, деревья, Бога,
И в полдень луч, и в полночь тьму.
И на краю небытия
Скажу: где были огорченья?
Я пел, а если плакал я –
Так лишь слезами восхищенья…