Б. Пастарнак
Сусвет ад замяці самглеў –
стаў ноччу белай.
Гарэла свечка на стале –
ўначы грэла.
Як матылькі, якіх агонь
улетку кліча,
сняжынкі мкнулі да акон
раеннем знічак.
Завея клеіла на шкле
кружкі і стрэлы.
Гарэла свечка на стале –
дваім гарэла.
На столь і сцены аганёк
адкідваў цені:
спляценне рук, спляценне ног –
жыцця спляценне.
І чаравічкі – стук ды стук –
спяшалі зняцца.
І талы воск слязьмі разлук
закапваў плацце.
І ўсё гублялася ў імгле –
сівой, сшарэлай.
Гарэла свечка на стале.
О, як гарэла!
З кута на свечку подых плыў –
і жар спакусны
ўздымаў у неба пару крыл,
апальваў вусны…
Сцюдзёны люты быў, але
ў пурзе сшалелай
гарэла свечка на стале –
штоноч гарэла!
Б. Пастернак
Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
Как летом роем мошкара
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.
Метель лепила на стекле
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скрещенья ног,
Судьбы скрещенья.
И падали два башмачка
Со стуком на пол,
И воск слезами с ночника
На платье капал.
И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.
Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.