Хоць не дурань, не лайдак
і не крыварукі я,
нешта ўсё ў мяне не так:
набакір і наўскасяк
і ўсяму насуперак.
Мары зношваю да дзір,
яву рву й падлатваю.
У кагосьці ў будні – пір,
а ў мяне і ў святы – вір –
безграшоўе клятае.
Стану ранкам ля акна,
гляну – ззяе сонейка.
А пайду кудысь – хана:
проса дожджыку спаўна
сыплюць хмары-конікі.
І ў каханні у сяброў,
як ва ўсім, – гармонія.
А ў мяне – адна любоў –
жонка, што псуе мне кроў –
даўкая аронія.
У раі штодзённых спраў
ні ў адной не спраўны я:
мераў боты, як купляў,
ды праз тыдзень іх дастаў,
а яны – два правыя.
Жыць спрабую ўсё прасцей.
“Так лягчэй,” – кумекаю.
Ды мой шлях чамусь ідзе
не наўпрост, як у людзей,
а п’яною змейкаю.
Развярэджваю душу
недарэчнай хронікай,
ды занадта не тужу:
лёсу фігу пакажу –
й граю на гармоніку.
8.04.2013