Захламіла хлудам крыніцу натхнення –
і вохкаю: “ Бог не дае!”
А ўласныя думкі – цяжкія каменні –
грувасцяцца грудай без вонкіх струменяў
у беднай маёй галаве.
Варочаю глыбы і прагну, як хлеба,
узняць угару іх сама.
І бачу, як хітра ўсміхаецца неба
з маіх намаганняў – пустых і ганебных –
як быццам гаворыць: “Дарма!”
І мне не здаецца ўжо створанным міфам,
а бачыцца явай былой
руцінная праца рупліўца Сізіфа,
каторы штодзённа цярпліва і ціха
валун перакочвае свой.
20.05.2013