Як ты мне любы, мілы край!
Дзе неба сіняга кусок;
І мне здаецца, нібы рай,
У полі - жыта каласок.
Сцяжынка, змейкаю праз лес
І да ракі бяжыць яна.
Я тут душою, да нябес,
Мая, дзяцінства старана.
І нават сонейка з-за хмар,
Мне грэя душу, як тады.
Старэнькі наш з табой бульвар,
Ён помніць нашыя сляды.
І гэты двор, і гэты сад,
Усё былоя ў жыцці,
Яно не вернецца назад,
Круці педалі, не круці.