Надвечяр - неба затягнули хмары

Павел Безъязычный
        Надвечяр - неба  затягнули  хмары.
               
                Слова  П. Безъязычного.

Надвечяр - неба  затягнули  хмары,
Та   ветяр  завывая  па-асенню.
Шматок  мялодийи  з  эхвиру - як  примара,
Як  хвост  вужа,  шо  лезя  пат  камення!               

Мялодию  заплутал  шэляст  ветра.
Яна  спявая – ледва  далятая,
Та,  пранизавшы  прорву  киламетрав,
Яна  ускрозь  бяскарна  праникая!               

Тямнея  хутка  вакаём  пустельнай.   
На  схилах - табуны  жануть  араты.
Чи  струмянь  ветру,  чи  туман  асеньний -
Минулайи  давно  тривожать  страты.               

Чи  шум  галля,  чи  адинокай  човян
Пакинувшай  бяздольную  блакить -
Усё  данёс  сигнал,  та  чяс  ня  ровян -
А  можа  ён  кались паможа  жыть?               

Гримять  залезам  якарнайи  клюзы
Та  й  робють  зайвым  застарелай  здор -
Кались  зусем  сирёд  бязлюддя  русы
Аглядавали  рячкавой  прастор!               

Для  запису  «глазок»  гатов  зарання, 
А  шось  шукать - зусем  нямая  глузда:
Радивастанция  праходя  з  замиранням,
А  вось,  на  иншах  хвилях – проста  пуста.               

Зганяють  лют  с  палудня  та  за  сходу
Вятры  якихась  дивавижных  змен.
Завжды  с  аэрадромами  патскока
Паддержуть  связь  вибратары  антэн!               

Прамеж  нязвычных  поступав  дяржавы -
Ускрось  сягая  няатступнай  лат!
Та  й  вмення - ня  затула  дли  забавы:
Нясе,  як  суптрапичяскай  пасат!