Спев пра правазвеснага Алега

Павел Безъязычный
     Песнь  о  вещем  Олеге
    (Спев  пра  правазвеснага  Алега).

                Слова  А. Пушкина,  перевод  на
                северский  язык  П. Безъязычного.

Збирайитца  знов  правазвеснай  Алег
Дабрячя  аддячить  хазарам -
У  вёсках  зарання  аддал  ён  усех 
Разору,  мичям  та  пажарам.
Напрянутай  ранки  ускрозь  у  браню
З  дружынай  ён  едя  на  вернам  каню.

У  леся  тады  насустречю  яму
Ня  марна  патрапився  весник -
Слухмянай  старой  Пяруну  аднаму
Наступных  чясин  правазвесник,
Вучил  ён  у  вёсках,  вавхвив  ён  усех.
Утут  да  старога  падъехал  Алег.

«А  ну,  варажбит,  паспытай  у  багов
Шо  будя  у  жысти  з  имною -
Чи  хутка,  пад  гуки  свайих  варагов
Засну  пат  сырою  зямлёю?
Хадись,  паспытай  у  жывога  агня -
Тады  ты  адержыш  баскога  каня».

«Вавхвы  ни  страхаютца  вовся  мичя,
Дарунак  патребнай  ня  дужа -
А  сумная  Доля  у  йихних  вачях
С  прасторам  та  з  воляю  дружа. 
Гада  захавались  зусем  у  имгле -
Дак  бачю  я  знаки  на  княжам  чяле!

Паслухай  жа  нончя  ты  слова  мае -
Та  й  будя  яно,  нешта  рада:
Нясе  пирямогу  наймення  твае,
А  щит – на  варотах  Царьграда:
С  табою - загоны  слухмяних  галов,
Та  й  завитки  душуть  твайих  варагов! 

На  синяму  морю  ад  бури  чи  хвиль -
Ад  лютай  нягоды  бароня,
Ад  ран  та  атруты  рятуя  дацыль
Нябачяная  ахарона!
Хваробы  табе  обминуть  усигда,
Зусем  ня  бяруть  пирямошца  гада!

Твой  конь  ня  страхайитца  гуку  вяков,
Сваю  атчювая  ён  долю -
Паблизу  стрыкучих  твайих  варагов
Нясе  па  рудянаму  полю!
Та  й  холат,  чи  сечя – яму  ничяго…
Прыймеш  жа  ты  смерть  ат  каня  сваяго»!

Алег  усмяхнувси,  усё  жа  чяло
Паволя  захмарилась  думай,
Та  й  мовчки  аппёрся  рукой  ап  сядло,
С  каня  ён  излазя  панурай,
Та  й  вернага  друга  спатнелай  рукой
Ён  довга  трипая  па  шыйи  баской.

Пращяй  жа,  таварыш  та  вернай  слуга -
Таперь  табе  вораг  ня  згубя!
Уто - спачявай  жа!  Давеку   нага
У  стрыму  таперь  ня  уступя.
Павек  ня  забуду  пращяльнага  дня:
Уто  ж,  ня  баритясь - бяритя  каня!

Пакрыйтя  папонай,  кашлатым  кацом,
У  степ  пад  вузду  адвядитя,
Купайтя,  гадуйтя  адборным  авсом,
Вадою  с  криницы  пайитя»!
А  хлопцы  падаля  с  канём  адайшли,
Та  й  иншага   князю  тады  падвяли.

З  дружынаю  пье  мидавуху  Алег,
Усюду - карцы  та  карчяги.
Валосся  бялея,  як  вутришняй  снег,
Давно  ня  рудыя  варяги.
Яни  спаминають  минулайи  дни
Та  сечи,  йде  разам  рубались  яни.

Иде  ж  мой  таварыш? – гамоня  Алех, -
Чи  бегая  конь  мой  рахманай?
А  можа  нядужай,  благая  усех
Та  ходя  з  балючяю  ранай?
Та  чюя  гамонку - давно  над  Дняпром
Спачил  напапущ  няпабудным  ён  сном.

Магутнай  Алех  пахитал  галавой
Та  й  думая:  «Шо  за  гадання?
Та  й  шо  наварожа  шалёнай  старой?
Забуть  ба  яго  вавхвавання!
Мяне  б  ён  насил  да  астанняга  дня!»
Та  й  хочя  пабачить  ён  костки  каня.

Рушая  магутнай  Алег  ад  двара,
З  йим  Игарь – були  ш  пиряростки!
Уздрели – на  берязя  кала  Дняпра -
Як  голля,  раскидана  костки.
Ня  тягнуть  чягося  вавки  йих  пакыль,
А  ветяр  хвылюя  над  йимя  кавыль!

На  черяп  паволя  Алег  наступил, 
Прамовил:  «Таварыш  самотнай!
Паболя  каняки  хазяйин  пажыл:
У  чяс  пахавання  маркотнай -
Ня  ты  пат  сикерай  паслужыш  жыттю,
Гарячяй  рудой  апкрапившы  ладдю!

Дак  нешта  схавалась  пагибяль  мая,
Та  й  костка  пагрозу  трымала!»
Утут – з  галавы  грабавая  змяя
Сваю  галаву  паказала;
Ня  знама,  аткыля  змяя  узялась,
Та  гукам  зайшовся  ужалянай  князь!

Мяды  у  карчях  пузырями  сычять
На  трызня  ускрось  па  Алегу;
З  дружынаю  Игарь  та  Ольга  сидять,   
Ня  гукав  ня  чютна,  ни  смеху.
Байцы  спаминають  минулайи  дни
Та  сечи,  йде  разам  рубались  яни!