Утоплай

Павел Безъязычный
           Утоплай.
                Слова  А. Пушкина,  перевод  на
                северский  язык  П. Безъязычного.

Дятлахи  прибегли  бедать,
Глёкнуть  квасу  ис  карца:
«Тятя,  тятя,  бутцам  нерат
Притягнул  да  нас  мярца»!

«Ня  бряшытя,  бясянята, -
Майбыть,  жарты  малайцов!
Ох,  уто  имне  хлапьята!
Нядахватка  нам  мярцов.

Суд  наедя  кала  шынку -
Ня  даба  зараз  гадить!
Шо  рабить  таперя,  жынка,
Дай  жа  свитку,  треба  йтить»…

«Дак  иде  нябошчик?» - «Тута».
Тольки  справдя,  з  няратом
Нянарокам  разгарнута
Жабурыння  из  мярцом.

Ну  а  мрец  ляжыть  жахливай,
Пасинейшал  та  распух,
Гарямыка  нящясливай
Загубил  свой  грешнай  дух,

Чи  паблытал  з  бирягами
Нятвярёзай  малаец?
Чи  сустрелся  з  варагами
Нядагадливай  купец?

Мужыку – якоя  дела?
Ня  чясина  гаманить,
Чяс  утоплянная  тела
Знов  у  рецця  патапить!

Як  ад  беряга  крутога
Атштурхнул  яго  вяслом
Дак  паплыл  утоплай  знова
За  магилай  та  хрястом.

На  ваде  утоплай  чясам
Падплывал  да  бярягов,
Та  й  мужык  змарився  разам,
Як  патрапив  ён  дамов:

 «Цуцанята! Пагадитя,
Будя  вам  па  кагутку.
Та  й  глядитясь,  ня  кажытя
Шо  було  на  бяряшку»!

Ноччи  стреха  зашумела
Схвилявалася  ряка,
А  лампада  дагарела
У  хатиня  мужыка.

Жынка  спить,  та  й  ён  дрямая
Мяш  хлапятами  давно,
Та  й  нягода  ня  стихая.
Хтось  застукал  у  вакно.

«Хто  там?» - «Упусти,  хазяйин!» -
«Дли  якой  утой  бяды
Па  начях  блукаяш,  Кайин!
Бес  нясе  табе  сюды,

Шо  рабить  имне  с  табою?
Дома  спять  усе  давно». 
Даля  соннаю  рукою
Аткутая  ён  вакно.

Чясам   месяц  выглядая.
Сморад - боля  ня  шукай.
З  барады  вада  стякая,
Вочи  вылупил  украй.

Лахманина  падапрела,
Руки  тягнутца  урозь,
У  распухнувшая  тела
Раки  впялися  ускрозь.

Дак  мужык  вакно  закутал -
Гостя  зразу  ён  спазнал.
Як  абмёр:  «А  шоп  ты  луснул!»
Прашаптал  та  задрыжал.

Думки  з  жахам  в  ём  змишала,
Аш  пакыль  зарделся  сход -
Дак  да  ранку  шось  грючяла
Пад  вакном  кала  варот.

Чютка  ходя  у  народя -
Прамяная  цэльнай  год,
Ну  а  мрец - усё  приходя
Да  вакна  кала  варот.

Аж  зрання  буран  лютуя.
Ноччю – буря  настае.
Мужыка  нябошчик  чюя,
Та  спакою  ня  дае!