Калися летьняю рабочяю дабой

Павел Безъязычный
     Калися  летьняю  рабочяю  дабой…
                Слова  М. Богдановича,  перевод  на
                северский  язык  П. Безъязычного.
Калися  летьняю  рабочяю  дабой
Скрозь  вёску  я  ишол.  Панураю  чяргой
На  вулиця,  крывой  та  вускай,  хатки
Стаяли – серайи,  струхлевшайи;  як  латки

Гляделися  у  стенах  вокны  йих
Та  аш  чярнелася  салома  стрех  гнилых.
Усё  хилилася,  старела,  адмирала
Та  й  мала  шо  хать  трохи  аздабляла

Вясковую  нуду;  яскравайи  тьвятки
Разнакалёрнайи,  ну  нешта  матыльки
У  мака  на  гародах  грели  душу,
Дак  можна  кой-дя  ще  угледить  грушу –

Крывую,  стараю – дак  толькя  й  усяго.
Да  утаго  ж,  з  людей - ну  нешта  никаго,
Яни – на  полю;  дак  ня  блыская  спадница,
Ня  йидя  по  ваду  с  цыбаркай  маладица,

Ня  стрениш  белаю  магерку  мужыка,
Ня  чуть  жужжання  мухи  чи  жука…
Паветря – ня  штурхне  йиржать  лашонка,
Шо  ж  дивнага,  кали  раптовнай  гук  дятёнка

Пачюл,  здрыгнулся  я - й  угледил  караватьку -
Збудил  я  хлопчика;  спрасонак  навкарачьку
Ён,  беднянькяй,  палес  па  травця  дли  стяжынки
Да  няньки - дак  васьми  гадов  дявчинки.

Та  вось,  дабрався  с  плачям  да  ией,
Та  й  у  припол  уткнувся  ён  хутчей, 
Ну  нешта  хилитца  ад  ветру  верх  бярёски.
Дявчя  да  хлопчика  нагнулася  та  слёски

Утёрла  й  захадилась  шось  казать,
Шоб  заспакойить  плачь,  зусем - ну  нешта  мать.
Зливайитца  жывой  абраз  адныня
Та  поглид  матяри  из  выглидам  дявчины –

Зусем  танюсяньким;  гляделася  яна -
Була  в  утом  паглядя  глыбина
З  якойсь  шырокай,  роднаю  красою, -
Та  й  спаминаю,  я  на  миг   аттал  душою!

Дак  ня  краса  зусем  була  в  ией  утой
Украй  зннячемнянай,  счяврелай  та  худой,
А  шось  вышэйшая,  шо  Рафаэль  вяликай
Уздрел  у  Божай  Матяри  у  лику!