Кругі на вадзе...
Першы, маленькі,
ад кінутага на дно ўспамінаў каменьчыка,
цягне за сабой другі,большы.
А той,
аддаляючыся,
саступае месца наступнаму...
І ўжо бура эмоцый, перажыванняў
нясе цябе ў глыбіню мінулага:
у цёплае,сонечна бестурботнае дзяцінства,
сарамліва пяшчотнае юнацтва,
у бяссонныя ночы нявопытнага мацярынства,
у трывожныя і шчаслівыя дні
маладой гаспадыні і жонкі...
Цякуць гады.
Пеняцца хвалі дзён.
Але раптам з'яўляюцца кругі ўспамінаў
на вечаровай роўнядзі майго жыцця.