Зноу засьпявала,зажыла
У душы маёй радзiмы мова.
Яе радзiма мне дала.
Яна вядзе на ёй размову.
Вялiкi сорам за сябе,
Што быу той час,-яе цуралась
I словы усе,змяня сябе,
За iншамоунымi падалась.
Не на трасянцы размауляла-
На той,што мне зусiм чужая.
Прабач мне,мова,што заблукала...
Цяпер табой душа сьпявае.
У сэрцы зноу ты зажыла
Цяплом жыццёвым,мая мова!
Цябе радзiма мне дала,
На ёй вяду я з ёй размову.