(перевод с белорусского Надежды Далецкой)
ДЕВУШКА ПОД ДОЖДЁМ
Над лесом, над садом диким
Дождик заболботал,
И вспыхнули вдруг гвоздики
В гущах отмытых трав.
Тёплые капли скачут
По золотой лозе;
Дождик - "царевна плача",
Солнце в каждой слезе.
Из теплоты сеновала,
Нежный услышав капёж,
Девушка выбегала
В платьице лёгком под дождь.
Капли её целовали
Страстно и нежно, до слёз.
Губы девчонки хватали
Россыпи влажных звёзд.
Дождик, заботясь о чуде,
Обнял, как только смог,
Плечи, холмики-груди,
Стройные линии ног.
Пахло сиренью спело,
Жить хотелось всегда!
От счастья девушка пела
......................................................
Стронций дарила вода.
ДЗЯЎЧЫНА ПАД ДАЖДЖОМ
Над лесам, над садам дзікім
Дожджык забалбатаў,
І успыхнулі раптам гваздзікі
У нетрах абмытых траў.
Цёплыя кроплі скачуць
Па залацістай лазе;
Дожджык – “царэўна плача”,
Сонца ў кожнай слязе.
З нізкай цёплай адрыны,
Учуўшы ласкавы капёж,
Ў лёгкай сукенцы дзяўчына
Выбегла проста пад даждж.
Кроплі яе цалавалі
Палка, пяшчотна, да слёз,
Вусны дзяўчыны хапалі
Срэбра з ясных нябёс.
Дожджык зрабіў сваё цуда,
Ён абляпіў, як мог,
Плечы, маленькія грудзі,
Гнуткія лініі ног.
Бэзам з садоў павявала,
Вечна хацелася жыць.
Дзяўчына ад шчасця спявала.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Стронцый быў у дажджы.