Як уцёс ганарлівы,
самотна, спакойна стаячы
ў акіяне кіпячым
чалавечае жарсці...
Як няшчасны атлант,
што прыняў на сябе цяжар
купала
Храма Зямнога...
Толькі купал вось мой
не Зямны,
А лакальна
Індывідуальны…
І трымаю над галавой
Груз сваіх жа грахоў,
Неабдумана зробленных мной
Па бязглуздасці і эгаізму...