На могiлках
Жыццё зязюля жаласна лічыла
У лазняку, за ціхаю ракой.
Спіць у журбоце кожная магіла,
На могілках, абмытая слязой.
Язміну куст, каля старой капліцы,
Ужо адплакаў, кветкі затушыў,
Ды ўспамінам тут не спіцца
І вобраз бацькі ў сэрцы зноў ажыў.
Стаю ля помніка, дзе бацькава магіла,
Ляжыць ён малады, з якой пары!
Са здымка на мяне глядзіць маўкліва
І не пазнаў - бо я зусім стары.
Зязюлі звон знік на адну хвіліну,
Жаль сціснуў сэрца мне яшчэ мацней,
Бо ў гэты час, у кусце язміну,
Запеў дзівосна песню салавей.
І чую словы, быццам, бацька кажа:
- Ты затрымайся некалькі хвілін,
Як на цябе магілы камень ляжа,
Малітвай памяну - бо ты мой сын.
Тады сустрэнемся, чакаў цябе нямала,
Побач ляжаць нам будзе весялей...
А за ракой зязюля кукавала,
Ды ў язміне заліваўся салавей.
май 2014 в.Вялікая Вобрына