Васіль Гадулька "Чаромха"
Перевод Марины Влада-Верасень
Посвящен Дню Памяти Поэта.
Зачем в цветенья час короткий
Меня всегда волнует что-то?
И для меня твой запах тонкий,
Как юности забытой ноты.
И хоть почувствовал горчинку
Давным-давно, еще подростком,
Когда знакомую девчонку
На этом встретил перекрестке…
Она держала путь в деревню.
А ты росла возле дороги.
Твои цветы рвал ветер нервно
Кружил и Ей бросал под ноги…
Цвели льняною синью очи…
И трепетал, взвиваясь, локон!..
Меня вдруг тронул взгляд девичий
И – неприметно – Её локоть.
Краснел, здороваясь, смущался…
А сердце, будто в клетке птаха!..
С тех пор в душе моей остался
Твой горьковато-сладкий запах…
Дарил мне после мир порочный
Глоток отравы в розе каждой –
Глоток желанный, сладкий, сочный…
Но сердце мучилось от жажды
И возвращало в память тайно,
Где счастья миг тобой расцвечен,
В мечты несбывшихся желаний,
В тот первый трепет первой встречи…
С тех пор в цветенья час короткий
Меня всегда волнует что-то,
И для меня твой запах тонкий,
Как юности забытой ноты…
Чаромха
Васіль Гадулька
Чаму ў цвіцення час кароткі
Заўжды мяне хвалюе штосьці?
І для мяне твой пах – салодкі,
як успамін аб маладосці.
Хоць і адчуў я ў ім гарчынку,
Калі – зусім яшчэ падлетак –
Спаткаў знаёмаю дзяўчынку
З букетам першых сціплых кветак.
Ішла яна ў напрамку вёскі,
А ты расла каля дарогі,
І вецер белыя пялёсткі
Страсаў і кідаў ёй пад ногі.
Цвілі льняным блакітам вочы.
Цвіла ў рвах, жаўцела лотаць.
Крануў мяне пагляд дзявочы
І – неўпрыкмет – дзявочы локаць.
Я з ёй нясмела павітаўся,
І нейкі час ішлі мы поруч.
З тае пары ў душы застаўся
Твой непаўторны пах і горыч…
Дарыў мне потым свет распусны
Глыток атруты ў кожнай кветцы –
Глыток, якога прагнуць вусны,
А сэрца, быццам птушка ў клетцы,
Жыве ўспамінамі, пяшчотай
Нязбытных сціплых мар кахання
І ў думках узнаўляе ўпотай
Хвіліны першага спаткання.
Таму ў цвіцення час кароткі
Заўжды мяне хвалюе штосьці,
І для мяне твой пах – салодкі,
Як успамін аб маладосці.