Сцеле вечар туман у лагчыны.
Сонца стомлена сцішыла крок.
З-за пагорка, святлом ад лучыны,
На зямлю апускаецца змрок.
Дрэмле вецер на дрэвах кудлатых,
Цішыню захаваўшы ў дупло.
Засвяціліся вочы ў хатах,
Ды гамоніць крыніца адно.
Ноч крадзецца дарогаю пыльнай,
Цемнатой выцірае свой твар.
Як заўжды, месяц поглядам пільным
Закалыхвае вечар з-за хмар.
Засынае святло ад лучыны.
Думкі зноў завялі карагод
І журбу адагнаць немагчыма,
Калі цягнецца вечар, як год.