Непрыкметна патух вечар позні,
Ноч павісла суцэльнай сцяной,
Укрывае яна асцярожна
Цёмнай коўдраю сон і спакой.
Прачынаецца месяц бязрогі,
Лашчыць зоркі халодным святлом.
Прытаміліся бегаць дарогі,
Спачываюць за сонным сялом.
Крыкне певень падчас з перапуду-
Адгукнецца спрасонку другі.
Цемната выцірае ўсюды
Дзённы след непатрэбнай тугі.
Цішыня каля хат зазвінела,
Пэўна, вецер папаўся ў палон.
На падушку паволі, нясмела,
Запаўзае дакучлівы сон.
Перад досвіткам знікне дзянніца,
Згубіць ноч у траве цемнату
І чароўныя сны будуць сніцца
Толькі мне аднаму...Аднаму...