За ракою заснуў у траве халадок,
Подых ветра яго непакоіць.
А празрыстая рэчка сыпучы пясок
Каля берага вільгаццю поіць.
Я стаміўся ў жыцці, пастарэў, занямог,
Настальгія ў сэрца запала.
І далёкаю марай бацькоўскі парог
Часта сніцца апошнім прычалам.
Што набыў у жыцці - павяду за сабой,
У былое вярнуся чужою дарогай.
Там плыве халадок над празрыстай ракой
І дзяцінства стаіць ля парога.
На хвіліну спыню ля ракі горкі шлях,
Акунуся ў ваду, утаплю ўсе нягоды -
І закружыць мяне ў жытнёвых палях
Адчуванне набытай свабоды.