Задуменная восень у садзе адна...
Ў цьмяным змроку таемная постаць...
Налію ў гранёную шклянку віна,
Адзінокую восень паклічу ў госці.
Пасядзім за размовай за сціплым сталом,
Прыгадаем ў мінулым, што сэрца параіць.
Успаміны разбавім чырвоным віном,
Каб стамлённае сэрца не раніць.
Паспрабуем вярнуцца да тое мяжы,
Дзе забылі пра нас і ніхто не чакае --
Над магілай бацькоў, ледзь жывыя крыжы,
Параскінулі рукі ў адчаі.
Засынае размова - знайшла свой куток.
Плача жаласна дождж каля саду...
Як трымаецца моцна пажоўклы лісток,
За галінку, ў канцы лістападу!..
Попытайтесь вернуться.
В саду осень задумчиво бродит одна...
Силуэт в тусклом свете, как тайна...
Два бокала налью золотого вина--
Может осень зайдет в дом, случайно.
Побеседуем, с грустью, за скромным столом,
Вспомним всё, что нам сердце предложит
И разбавим тоску, слегка горьким вином,
Чтобы сердце слезой не тревожить.
Попытаемся снова вернуться в мечты...
Только нас там забыли, никто не встречает --
Над могилой родных, чуть живые кресты,
Вновь раскинули руки в печали.
Засыпает беседа - нашла уголок.
Плачет жалостно дождь возле сада...
Я цепляюсь за жизнь, как последний листок,
Что желтеет на ветке, в конце листопада.
20.06.2015