Паспрабуйце вярнуцца...

Леонтий Обринский
   Задуменная восень у садзе адна...
   Ў цьмяным змроку таемная постаць...
   Налію ў гранёную шклянку віна,
   Адзінокую восень паклічу ў госці.

   Пасядзім за размовай за сціплым сталом,
   Прыгадаем ў мінулым, што сэрца параіць.
   Успаміны разбавім чырвоным віном,
   Каб стамлённае сэрца не раніць.

   Паспрабуем вярнуцца да тое мяжы,
   Дзе забылі пра нас і ніхто не чакае --
   Над магілай бацькоў, ледзь жывыя крыжы,
   Параскінулі рукі ў адчаі.

   Засынае размова - знайшла свой куток.
   Плача жаласна дождж каля саду...
   Як трымаецца моцна пажоўклы лісток,
   За галінку, ў канцы лістападу!..


         Попытайтесь вернуться.

   В саду осень задумчиво бродит одна...
   Силуэт в тусклом свете, как тайна...
   Два бокала налью золотого вина--
   Может осень зайдет в дом, случайно.

   Побеседуем, с грустью, за скромным столом,
   Вспомним всё, что нам сердце предложит
   И разбавим тоску, слегка горьким вином,
   Чтобы сердце слезой не тревожить.

   Попытаемся снова вернуться в мечты...
   Только нас там забыли, никто не встречает --
   Над могилой родных, чуть живые кресты,
   Вновь раскинули руки в печали.

   Засыпает беседа - нашла уголок.
   Плачет жалостно дождь возле сада...
   Я цепляюсь за жизнь, как последний листок,
   Что желтеет на ветке, в конце листопада.

                20.06.2015