Прысвячаю маёй бабулі Любачцы
Бабуля калісьці мне казку казала:
На беразе рэчкі дзяўчына гуляла.
Саломаю сонца ў касе зіхацела,
Гарачае сэрца каханнем балела.
Хто плакаць прымусіў блакітныя вочы?
Хто ў душу прабраўся пад покрывам ночы,
Каханнем бязрадасным сэрца крануўся,
На горкія слёзы ў адказ усміхнуся?
Сцюдзёнай вадзіцай хацела ўкрыцца,
З рачулкай бядою сваёй падзяліцца.
Пяшчотнна вярба яе стан абдымала,
У рэчку дзяўчыну яна не пускала:
-Пастой!Пачакай!Ты жыццё сваё губіш!
А добрага хлопца яшчэ ты палюбіш.
І рэчка дзяўчыну прыняць не схацела-
Так радасна сонца ў ёй зіхацела!
Блакітнымі хвалямі косы абмыла
І ў кветку дзяўчыну ператварыла.
Каханнем бруіцца блакіт незабудкі,
Сціскае гарачае сэрца ён смуткам,
Змушае ў вочы дзяўчыны ўглядзецца.
І рэхам каханне яе адгукнецца...