Стыне вецер прамоклы ў прасцягу пустым,
Хмары поўныя пхаюцца ў небе паволі,
І ў тумане халодным, вільготна-густым,
Торп саломы аселы дубее ў полі.
Жураўлі адляцелі. З нейкім сумам гракі
Ля дарогі крычаць перад звыклым адлётам,
Ды пажоўклы аер, каля цёмнай ракі,
Абдымаецца з лысым чаротам.
Лес хавае тугу ў замшэлых карчах,
Неспакойна гудзяць верхавінамі сосны...
Шэры дзень за акном, але радасць ў вачах,-
Дзень прыгожы па-свойму і нават дзівосны.