Уильям Шекспир Сонет 66

Умиджон Шарапов
Я утомлён, и в смерти мой исход.
Когда достоинство страдает в маете,
А пустословие не закрывает рот,
А истине противятся и те
И эти. А потерянная честь
Девичья осознает свой позор.
А совершенство облепила лесть,
А вящей силе — следовать в посол.
Когда искусству предлагают кляп,
Невежество невежествует всласть,
И чей-то безыскусный, пошлый ляп
В шедевры возведёт земная власть:

Я утомлён, и умирая, вновь
Воскресну поддержать мою любовь.



Tired with all these, for restful death I cry,
As, to behold desert a beggar born,
And needy nothing trimm'd in jollity,
And purest faith unhappily forsworn,
And guilded honour shamefully misplaced,
And maiden virtue rudely strumpeted,
And right perfection wrongfully disgraced,
And strength by limping sway disabled,
And art made tongue-tied by authority,
And folly doctor-like controlling skill,
And simple truth miscall'd simplicity,
And captive good attending captain ill:
    Tired with all these, from these would I be gone,
    Save that, to die, I leave my love alone.