Халаднаватая летняя ранiца,
Горла накрыеш рукой...
Тое, то ёсць (або чым уяўляецца),
Не абяцае спакой.
Слёзы нахлынуць i хутка закапаюць,
Цень на сцяжыну лягла.
Погляд яго, да ўсяго абыякавы,
Не абяцае цяпла.
Вось i iмкнецца душа занямоглая
Пераадолець спалох...
Сумна, што людзi i рэчы нямногiя
Дораць спакой i цяпло.