Станка Пенчева Что остается

Людмила Станева Переводы
Люди, которые меня читали,
тоже старые.
Не нужны им стихи про любовь
/"Любятся ли всё ещё люди?"/;
не нужны им стихи для куража,
чтобы оседлать судьбу –
они уже и сами уставшие клячи,
со стёртыми зубами, подбитыми копытами...
У молодых, разумеется,
есть свои поэты,
такие же дерзкие, как и они.
Но поскольку ещё жива,
но поскольку другого не умею,
надеваю треснувшие очки
и пишу:
"Что остаётся тому,
у кого ничего уже нет?
Ревнивая, злобная нищета?
Или одна просветлённая
грустная,
благословляющая
доброта.."


оригинал:

КАКВО МИ ОСТАВА
Станка Пенчева

Хората, които ме четяха,
са също стари.
Не им трябват любовни стихове
/"Още ли се любят хората?"/;
не им трябват стихове за кураж,
за да яхнат съдбата –
те самите са уморени добичета
с изтрити зъби и подбити копита...
Младите си имат, естествено,
свои поети,
млади и непочтителни като тях.
Но понеже съм още жива,
но понеже друго не умея,
слагам си пукнатите очила
и пиша:
"Какво му остава на този,
който си няма вече нищо?
На нищия злобата и завистта?
Или една  просветлена,
тъжна,
благославяща
доброта..."