30, 08, 2015 - 2

Маленькі , тоўсценькі, чырвоны вісіць ён на сцяне... таксама і ў мяне ... галёш той гумавы, што я не вешала сама сабе ніколі. Чыя то воля тут была, вядома...то папаколі ... гвалтуе , мабыць, ужо па звычцы, самому каб не атрымаць у лыч... такія моцныя бо здзейсніў ён злачынствы...баіцца бо мужык! І гэты страх нам трэба падкарміць... хай расквітнее да неведамых памераў... інсульт, інфаркт, параза мозгу...усяго патроху, у меру...хай пападзе казурка ў народа сетку гневу ! Давай ужо, тчы, народ, пара настала, пакуль яшчэ паветра ўлада не забрала, пакуль яшчэ ў лядоўні завалялася і сала, якога , праўда, вельмі мала, і хлеб ёсць на стале, на жаль, не ў кожнага,...Ну, станавіся на чале звароту... вядома, да каштоўнасьцей ...вядома, чалавечых! Бо нас не рота!