Да мяне пачуццё завiтала,
Незнаёмае, у белай кашулi.
I чамусьцi прыйшло без абутку,
Хоць на вулiцы дождж паласуе.
Вось стаiць на парозе няўтульна,
Па-дзiцячы глядзiць мне ў вочы.
-Захадзi, бо прыйшло. Што нясмелае?
Раскажы, дзе збiвала ты ногi?
Можа кавы? Лягчэй пойдуць словы…
Ты бяз цукру? – Ага. – Вось, частуйся.
Мне таксама так больш да спадобы:
Адчуваць чысты смак, без аздобы.
Як i ты, я падману баюся.
-Я так доўга блукала бяз мэты,
Я так доўга… Я крыху стамiлася.
Скрыжаваннi, напоўпы, сустрэчы,
Сотнi твараў. Я…не спазнiлася?
Ты прабач, што бяз стыльнае грыўкi,
У iльнянай нябрэндавай вопратцы.
У жыццi стала будуць памылкi,
Бо бяз iх як ацэнiш каштоўнае.
- I ты прабач, што сустрэла заспаная.
Пачала забываць й не чакала.
Заставайся, неспадзяванае,
Хоць цябе не такiм уяўляла.