Надзеі колькі ў нас было... мае вы дарагія дзевяностыя... За тое, што былі, ўдзячна лёсу я! Свабоды трохі адшчыкнулі, мабыць, кожнаму... Спалохаўся вось толькі Крэмль , да Волі што народ рване... і ўсё... пачаў ужо ціснуць на абставіны шасцёркамі , якіх на Беларусі сонм, бо месца для жыцця здавалася ім клёвым... Масква далёка, бліжай да Парыжу ... ланцуг дліннейшы...і лягчэйшы здрады крыж... Так давялі жыццё да гідкага абсурду, прададзены ардзе народ за тытуню панюх... лакшыны на вушах навешалі ...аж шыю трушчыць... улада легла на краіну грузам ... цьфу
на іх )))