12. 10. 2015

Смяемся над сабой, смяемся ў голас, смяемся, каб не рваць нам валасы... так гідка, што ізноў гліняны той калос па нас ідзе і , нават, не хістаецца. Падазраю, што больш за нас баіцца, бо ёсць губляць што гэтаму Агідству... і грошы, і жыццё, і побыт, да якога ўжо звычка... а мы смяемся ... над сабой... ці мо над лёсам ускосна... калі ўжо сэрца нам заные... калі ўжо схопімся за вілы ці за косы... бо сківіцы баляць, няма ўжо болей слоў...і сіл ... адно мо толькі ... бля..., такая колькі будзе доўжыцца ху....ня ? )))