Восень мые дажджом пацямнелыя шыбы,
Поіць хмары з ракі, як насунецца змрок...
Клін будуюць буслы ў нябёсах і, нібы,
Як малое дзіця, робяць першы свой крок.
Паплывуць над сялом развітальныя крыкі,-
І знікае паволі нязладжаны клін.
Адлятаюць буслы з нейкім жалем вялікім,
Іх у вырай нясе невядомая плынь.
Апусцее гняздо на закураным даху,
І з тугой, да вясны, павянчаецца сад...
Адлятаюць буслы ўсё далей звыклым шляхам,
Адлятаюць буслы...каб вярнуцца назад.
верасень 2015г.